Christian in IJsland

…tijd om het boek te sluiten.

Deze webpagina’s blijven voorlopig nog bestaan, ik ga door met (als vanouds erg onregelmatig) posten op mijn andere weblog: http://www.luijten.org/.

Bedankt voor de interesse en alle reacties gedurende mijn verblijf.

Vandaag heb ik het punt van m’n stage teruggekregen. Het is een 8 geworden! Helemaal honderd procent tevreden ben ik er niet over en ik zou het nog naar een 9 kunnen krijgen als ik de documenten nog op een paar punten verbeter, maar eigenlijk wil ik nu gewoon verdergaan met de andere dingen die ook nog moeten gebeuren.

Goed, nu is dan ook wat school betreft de stage afgerond.

Vorig jaar ging de film Beowulf & Grendel in premiere, geregisseerd door Sturla Gunnarsson. Zoals je aan zijn naam misschien al kunt vermoeden is hij inderdaad een IJslander en de film moest en zou in IJsland worden opgenomen. Dat dat niet altijd een goede keuze is kan je zien in de film Wrath of Gods, die een soort van documentaire / making-of voor Beowulf & Grendel is.

Goed, de filmproductie was dus in IJsland en niet zomaar ergens, nee, in een gebied waar ik ook nog heb rondgelopen. Het is erg leuk om die stukjes weer terug te zien in een wel heel andere setting. Het moet Denemarken voorstellen, alleen is Denemarken nog platter dan Nederland, waarschijnlijk was het landschap niet dramatisch genoeg voor Sturla en is daarom gekozen voor IJsland.

Skógarfoss: In de rivier Skógá worden de Denen gedoopt.
Op een gegeven moment rijden twee ruiters richting de waterval,
om in het volgende shot opeens boven op een heuvel te staan.
Erg grappig, want in feite reden ze gewoon tegen een grote rotswand aan.

Ik ben niet meer in IJsland, en daarom zal ik ook niet over kerst in IJsland kunnen berichten. Als je de IJslandse manier van kerst vieren wilt leren kennen moet je de komende tijd Jolanda’s blog lezen, dat doen ze daar namelijk een beetje anders dan hier. Vandaag was bijvoorbeeld de aankomst van de eerste kerstman van de dertien die elk jaar uit de bergen komen, elke dag één.

Moet ik allemaal missen, jammer jammer. Steeds meer mensen gaan richting huis, ik wens nu bijna dagelijks iemand een goede reis toe.

Het beste culturele aspectje van IJsland wat ik mee terug heb genomen moet wel het recept voor Djöflaterta - Duivelstaart - zijn Een verleiding met overdaad aan chocolade en eieren. Dé manier om de korte dagen (skammdegi) door te komen is een flinke overdosis aan endorfinen.

Recept voor Djöflaterta (voldoende voor 12 porties). Vertaald uit het IJslands van Uppskriftvefur (letterlijk Receptenweb ). 1 cup is ongeveer 237 ml, maar ik heb de laatste keer de gewichten opgeschreven die overeenkwamen met de hoeveelheden, dus waarschijnlijk vind je dat handiger om te gebruiken.

Voor de bodem:

• 2 1/4 cup (450 g) meel
• 1/2 cup (75 g) cacao
• 1 1/2 theelepel bakpoeder
• 1 theelepel zout
• 100g boter
• 1 cup (250 g) suiker
• 1 theelepel vanille aroma
• 3 eierdooiers
• 1 1/3 cup (315 ml) koud water. Met deze hoeveelheid wordt het deeg heel erg vast, ik weet niet of dat de bedoeling is, zelf heb ik er 500 ml bij gedaan en dan wil de mixer er ook nog doorheen. Het mag best een stevige pap worden, het eiwitmengsel maakt het daarna wat dunner.
• eiwit van 3 eieren
• 3/4 cup (185 g) suiker

Verhit de oven op 175ºC. Klop de boter en 1 cup suiker totdat de mix licht en licht (letterlijk vertaald, bedoeld wordt een los mengsel ) wordt. Doe de eierdooiers een voor een erbij en meng goed door. Voeg het vanille aroma toe. Meng het meel, de cacao, zout en bakpoeder en voeg dit, afgewisseld met water, beetje bij beetje toe aan het botermengsel.

Klop het eiwit stijf, samen met de rest van de suiker. Meng het eiwit met het beslag goed door en giet het geheel in een springvorm (ø 24 cm) en bak het in ongeveer 60 minuten gaar.

Koel na het bakken de taart geheel af en splijt in twee ongeveer even dikke lagen. Het kan zijn dat het deeg nog enigzins vochtig is of niet doorbakken lijkt.

Smeer de crème (zie verder) tussen de twee lagen en de vloeibare chocolade eroverheen (de taart moet al goed afgekoeld zijn zodat de boter niet weer smelt en er tussenuit loopt).

Voor de crème:

• 100 g “Síríus Suðusúkkulaði” Dit is een pure chocolade (met sinaasappelaroma) van het IJslandse merk Nóí. Gewone pure chocolade smaakt ook erg goed (en is ook daadwerkelijk verkrijgbaar buiten IJsland).
• 125 g zachte boter
• 2 eierdooiers
• 75 g poedersuiker

Smelt de chocolade au bain marie en laat het afkoelen. Klop de boter totdat deze licht en luchtig wordt (± 10 minuten), voeg het eigeel toe, een voor een en klop goed door. Voeg ook de suiker toe en klop wederom goed door.

Klop nog zo’n 5 minuten alvorens de (afgekoelde) chocolade toe te voegen. Is de chocolade nog te warm, dan schiften boter en eieren en is de crème mislukt.

Voor de toplaag:

• 100-200 g “Síríus Suðusúkkulaði”

Smelt de chocolade au bain marie en laat afkoelen. Als de chocolade weer vast genoeg is, smeer uit over de taart.

Eindresultaat:

Na een heel voorspoedige thuisreis is het weer fijn om hier te zijn, maar wel verwarrend. Ik ken de weg in m’n eigen keuken niet meer, “waar ligt de snijplank ook alweer?”, “oh, liggen die messen nu daar”…

Toen ik eergisterenavond m’n kamerdeur opendeed, zag ik dat mijn kamer vol met ballonnen en slingers lag en overal lagen briefjes “Welkom thuis!”… Fijne huisgenoten heb ik! Ach ja, gelukkig hebben ze m’n kamer niet ondersteboven gedraaid.

Gisteren vierde Jens, een van m’n huisgenoten z’n verjaardag en daar stonden we elkaar dan aan te kijken, “heeft er iemand nog iets spannends meegemaakt?”… Genoeg, maar ik zou gewoon niet eens weten waar te beginnen en hoe er een spannend verhaal van te maken

Nu ga ik voor het eerst in vier maanden weer eens fietsen, eens zien wat dat gaat opleveren

Alle oude berichten staan nog steeds online en je kan alles nog steeds vanaf het begin lezen. Een link naar het volgende bericht vind je dan steeds aan het eind van de tekst.

Op dit moment zit ik aan boord van Iceland Air vlucht FI502 op weg terug naar het vaste land (en tóch een post, de techniek staat voor niets). Net op tijd weg voor de tijdelijke duisternis, maar wel veel nieuwe vrienden achterlatend. De meesten van hen zal ik waarschijnlijk nooit meer zien, maar dat is in zekere zin niet erg.

We deelden unieke ervaringen met elkaar en we wisten dat het ooit zou eindigen, de locatie maakte deel uit van de vriendschap en elke poging dat terug te forceren zal falen. We komen elkaar misschien ooit nog eens toevallig tegen.

Nog een paar berichtjes op dit weblog en dan gaat het in winterslaap. Het verhaal is echter nog niet afgelopen. Er staat nog iets te gebeuren. Wat dat is en wanneer weet ik nog niet, maar ik voel het.

…terug naar Nederland!

Ik heb mijn computer op de universiteit voor de laatste keer uitgezet, heb iedereen daar gedag gezegd, ben voor de laatste keer naar de Bónus en Hagkaup geweest voor de ingrediënten van een echte IJslandse chocoladetaart.

Daarna hebben Jolanda, Heimir en ik voor de laatste keer in IJsland een gezellige middag gehad om de eerdergenoemde chocoladetaart te maken, om die vervolgens voor de laatste keer aan te bieden op het afscheidsfeestje wat ik vanavond hield.

Ik was een beetje onder de indruk hoeveel mensen toch bereid waren om langs te komen op dit initieel zo klein geplande feestje. En met ‘onder de indruk’ bedoel ik eigenlijk gewoon heel erg diep geroerd. De reis is compleet.

Soms kan het gevoel van vriendschap wat onwennig zijn of misschien zelfs nep overkomen, maar het was werkelijk het gevoel dat je gewaardeerd wordt door veel meer mensen dan je zelf eigenlijk doorhad (ik had alleen maar een e-mail naar een paar mensen gestuurd die dan maar wat extra mensen mee moesten nemen waarvan ze dachten dat ik ze wel zou kunnen waarderen).

Nu ga ik een beetje de boel op orde brengen zodat ze niet gelijk een hartverzakking krijgen als ze morgen onze keuken en woonkamer zien. Zometeen bel ik een taxi, of misschien ga ik uiteindelijk toch te voet naar het interregionale busstation BSÍ om daar de pendelbus naar het vliegveld te nemen en IJsland voorlopig vaarwel te zeggen.

Update (5:56): Inmiddels zit ik op het vliegveld, achter de security checks en 5700kr. excess baggage fee lichter. Ik besef op dit moment nog niet helemaal dat het nu allemaal echt afgelopen is. Ik ben daarnet met Fredrika, een huisgenoot uit Finland, naar de bus terminal gelopen en heb daar uiteindelijk ook van haar afscheid genomen. Ze kwam net terug uit de stad en in plaats van in haar warme bed te kruipen, hielp ze me met mijn bagage.

Current mood: Stomverbaasd over zoveel aandacht.

Nadat ik de eerste keer buiten was geweest wilde ik natuurlijk meer. Daarom hadden Jolanda, Heimir en ik om half 2 afgesproken om de eendjes te gaan voeren bij Tjörnin, de grote vijver in het centrum.

Dat is een gezellige boel, maar je ziet al dat het links een stuk witter is en ja hoor. Heel de vijver is dichtgevroren en er ligt net als in de rest van de stad een dik pak sneeuw op… Goed, die eendjes moeten het maar even zonder ons doen

Als eerste, iets wat door moet gaan voor sneeuwglíma (bestaat het nog niet? ik ben voor invoering) en een hoop geduw, getrek en getackel om de ander maar zo vaak mogelijk besneeuwd te krijgen. Geen foto’s van, want de camera moest in de tas blijven, anders mag de ander je niet aanvallen.

Daarna, sneeuwengeltjes maken

De Nederlander in ons komt naar boven en we besluiten een schaatsbaan aan te leggen.

Deze dynamische starthouding wordt u aangeboden door: E.S.S.V. Isis.

Daarna werd het tijd voor het grote sneeuwpoppenbouwen (zoals je op de achtergrond ziet waren we ook niet de enigen).

Laatste “hand” eraan leggen… Ja, zo’n hand boetseren is toch best knap lastig

Tadaaa! Superpopulair was de onze, iedereen die langsliep maakte foto’s en toen we wegliepen en nog even achterom keken zagen we de eersten ook al gebruikmaken van onze schaatsbaan. Terwijl we aan het bouwen waren, werden we nog even tientallen malen op de gevoelige chip gezet door een fotograaf, dus misschien staan we morgen wel op de voorpagina van een IJslandse krant

Na even wat zoets bij de bakker te eten en weer een beetje op temperatuur gekomen te zijn hebben we uiteindelijk toch de eendjes nog gevoerd en wat daar gebeurde heb ik helaas niet op foto, maar de uitverkoop bij de MediaMarkt was er niks bij.

Daarna nog naar Casino Royale geweest met een stel Denen (Mads Mikkelsen speelt erin) en Oostenrijkers en de eerste scene waarin Mads voorkomt wordt het publiek verdoofd door gejuich van de Denen… Rare mensen

Ik vond het een bijzondere aflevering in de Bond-serie, dat deze anders zou zijn dan de anderen was bekend en het pakte goed uit. Daniel Craig breekt ook nog met een paar tradities, maar ik kan het volledige citaat natuurlijk nu niet geven want dat zou spoilen zijn. Alleen het begin dan: “Vodka-martini, please” “Shaken or stirred?” “[…]” (find out ).

Toen ik rond negen uur thuiskwam zaten daar de huisgenoten die studeren aan de universiteit voor educatie samen met nog wat collega-studenten aan de kerst-tafel en deden een soort surprise-avond in Deens/Finse stijl. Ben voor de gezelligheid maar aangeschoven en met Bad Santa (met Finse ondertitels en de film is beter dan de titel doet vermoeden) sloot ik mijn laatste weekend lekker relaxed af.

Gisteren was het -12º en droog, vandaag is het -1º en heeft het de hele nacht gesneeuwd. Resultaat: een 25cm dikke witte laag over de stad.

De ingang van het guesthouse, de deur gaat - heel handig - naar buiten open, zodat we nu een gat hebben van 25 cm waar we ons doorheen kunnen wurmen. Een schep heb ik nog niet gevonden.

De trap met twintig treden, getransformeerd tot glijbaan met drie verdiepingen Erg vervelend lopen als je geen idee meer hebt waar de treden zitten.

‘Where the hell is Easy Street?’

De verwarming op Laugavegur heeft z’n werk goed gedaan.

Best grappig, want toen ik vannacht naar huis ging was die duidelijk nog niet aan. Er was in het nieuws dat vannacht de taxi’s niet meer konden rijden om de dronken feestvierders naar huis te brengen en dat ze Strætó’s (stadsbussen) in moesten zetten om ze te vervoeren

IJskoud nieuws en een koude verrassing als ze de deur open doen

Leifur Eiríksson deert de kou allemaal niet, als echte Víking kan hij wel tegen een beetje sneeuw.

Kerkgangers op weg naar huis.

Nee, geen ingemetselde iPod, maar een ’sneeuwstaat’ (staat er op, snøostad, dus een thermostaat, maar dan voor sneeuw). Met andere woorden, ligt er sneeuw op deze plaat, dan gaat de vloerverwarming aan en verdwijnt de sneeuw weer netjes.

Bevroren tegoeden

Hahaaa, yes, toch op de valreep nog echte winter meegemaakt